ជីវិតគឺជាសាលារៀនដ៏ធំបំផុត ហើយបទពិសោធន៍គឺជាគ្រូបង្រៀនដ៏ល្អបំផុត។ រាល់ការកំហុសឆ្គងដែលយើងធ្វើ គឺជាមេរៀនដ៏មានតម្លៃដែលជួយយើងលូតលាស់ និងកាន់តែឆ្លាតវៃ។ កុំភ័យការធ្វើខុស ប៉ុន្តែត្រូវរៀនពីវា។

ជីវិតពេលខ្លះលើសទុកច្រើនពេក ទាំងរឿងល្អ ទាំងរឿងអាក្រក់។ ការរៀនលះបង់អ្វីដែលមិនសំខាន់ គឺជាសិល្បៈនៃការរស់នៅដ៏សុខស្រួល។ ពេលណាដែលយើងអាចលះបង់បាន ពេលនោះយើងនឹងមានសេរីភាពកាន់តែច្រើន។

មនុស្សអាចផ្លាស់ប្តូរបាន ប៉ុន្តែទំនាក់ទំនងល្អគឺជាទ្រព្យសម្បត្តិដ៏មានតម្លៃ។ ជាជាងបោះបង់មនុស្សល្អ គួរតែផ្លាស់ប្តូរឥរិយាបថ ឬទម្លាប់អាក្រក់របស់យើង។ ការចេះសម្របសម្រួលខ្លួនឯងគឺសំខាន់ជាងការតម្រូវឲ្យអ្នកដទៃផ្លាស់ប្តូរ។

ជាញឹកញាប់ យើងជាប់ភាន់ច្រលំរវាងអ្វីដែលបន្ទាន់ និងអ្វីដែលសំខាន់។ រឿងបន្ទាន់ទាមទារចំណាត់អាទិភាពភ្លាម ប៉ុន្តែរឿងសំខាន់ទាមទារការគ្រោងទុក។ ការគ្រប់គ្រងពេលវេលាដោយប្រាជ្ញា គឺជាគន្លឹះនៃជោគជ័យ។

ភាពសុខក្នុងជីវិតកើតចេញពីការដឹងគុណនឹងអ្វីដែលយើងមាន។ ខណៈដែលយើងព្យាយាមសម្រេចគោលដៅថ្មីៗ កុំបំភ្លេចរីករាយជាមួយនឹងអ្វីដែលមានរួចហើយ។ ការដឹងគុណគឺជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃសុភមង្គល។

សម្រស់ពិតប្រាកដកើតចេញពីខាងក្នុង។ ស្នាមញញឹមដែលចេញពីចិត្តស្មោះ ភាពសុភាពធម៌ និងចិត្តដែលមានសុចរិតភាព គឺជាអ្វីដែលធ្វើឲ្យមនុស្សម្នាក់មានភាពទាក់ទាញពិតប្រាកដ។ ការថែរក្សាសម្រស់ខាងក្នុងសំខាន់ជាងការតុបតែងខាងក្រៅ។

ការលូតលាស់ត្រូវការការសម្រេចចិត្តច្បាស់លាស់។ យើងមិនអាចព្យាយាមទៅមុខ ហើយនៅតែតាំងចិត្តនឹងអតីតកាលបានទេ។ ការបញ្ចេញខ្លួនពីអតីត ការអភ័យទោស និងការបើកចិត្តទទួលថ្មី គឺជាជំហានចាំបាច់សម្រាប់ការចល័តទៅមុខ។

ការនៅម្នាក់ឯងនិងការឯកាគឺខុសគ្នា។ មនុស្សអាចនៅម្នាក់ឯង ប៉ុន្តែនៅតែមានស្នេហានិងសុភមង្គល។ ការស្គាល់ខ្លួនឯង ការស្រលាញ់ខ្លួនឯង និងការរីករាយជាមួយភាពឯកា គឺជាសមត្ថភាពដ៏សំខាន់មួយក្នុងជីវិត។

ចូរប្រុងប្រយ័ត្នកុំ អោយជោគជ័យក្នុងការបង្កើតរបស់ថ្មី នាំមកនូវភាពបរាជ័យដល់អាជីវកម្ម។ ត្រូវផ្តល់សារៈសំខាន់ដល់គ្រប់ផ្នែក ដែលភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងគ្នាផងដែរ កុំឈ្លក់វង្វេងនឹងជោគជ័យតែផ្នែកណាមួយ ត្រូវមើលសភាពរួមអោយឃើញ។

ប្រសិនបើអ្នកចង់ផ្តល់ដំបូន្មានដល់នរណាម្នាក់ ចូរដាក់ខ្លួនអ្នកឲ្យដល់បេះដូង ស្ថានភាពជាក់ស្តែងរបស់គេ បើមិនដូច្នោះទេ អ្នកច្បាស់ជាវាយតំលៃខុស ហើយការផ្តល់ដំបូន្មានរបស់អ្នកក៏ខុសដែរ។ ហើយបើបែបនេះវាមិនត្រឹមតែអត់តម្លៃទេ ថែមទាំងធ្វើឲ្យគេស្អប់ទៀត។

ការនៅម្នាក់ឯងនិងការឯកាគឺខុសគ្នា។ មនុស្សអាចនៅម្នាក់ឯង ប៉ុន្តែនៅតែមានស្នេហានិងសុភមង្គល។ ការស្គាល់ខ្លួនឯង ការស្រលាញ់ខ្លួនឯង និងការរីករាយជាមួយភាពឯកា គឺជាសមត្ថភាពដ៏សំខាន់មួយក្នុងជីវិត។

ជោគជ័យពិតប្រាកដកើតចេញពីការងារជាក្រុម។ ភាពអត្មានិយមហួសហេតុអាចធ្វើឲ្យបាត់បង់ឱកាសល្អៗ។ ការចេះស្តាប់គេ ការទទួលយកគំនិតអ្នកដទៃ និងការចូលរួមចំណែកដោយបិទកម្លាំងមក គឺជាគន្លឹះនៃការងារប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាព។

នុងអាជីវកម្ម ភាគីសាជីវកម្មខ្លះមានតែឈ្មោះ ប៉ុន្តែមានគោលដៅខុសគ្នា។ ពួកគេអាចនៅក្នុងក្រុមតែមិនចូលរួមចំណែក ឬស្វែងរកតែផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន។ ភាគីពិតប្រាកដត្រូវតែមានចក្ខុវិស័យដូចគ្នា និងបំណងដូចគ្នា មិនមែនគ្រាន់តែមានឈ្មោះនៅក្នុងកុងត្រាទេ។

ភាពជ្រាលជ្រៅក្នុងការស្វែងរកដំណោះស្រាយគឺជាគុណលក្ខណៈដ៏មានតម្លៃ។ នៅពេលដែលវិធីសាស្ត្រមួយមិនដំណើរការ សូមព្យាយាមវិធីថ្មី។ គោលដៅល្អមិនគួរតែលះបង់ងាយស្រួលទេ ប៉ុន្តែផ្លូវទៅដល់គោលដៅអាចផ្លាស់ប្តូរបាន។

ការស្គាល់ខ្លួនឯងគឺជាដំណើរមួយដ៏វែងឆ្ងាយ ប៉ុន្តែមានអត្ថន័យបំផុត។ ការយល់ដឹងអំពីចំណង់ចំណូលចិត្ត ភាពខ្លាំង ភាពខ្សោយ និងតម្លៃរបស់យើង គឺជាគន្លឹះនៃជីវិតដ៏មានន័យ។ កុំរស់តាមការរំពឹងទុករបស់អ្នកដទៃ រស់តាមសុចរិតភាពរបស់ខ្លួនឯង។

ជីវិតមានភាពឡើងចុះ នេះជាធម្មជាតិ។ ការរៀនសូត្រឲ្យមានតុល្យភាពអារម្មណ៍គឺជាប្រាជ្ញាដ៏សំខាន់។ កុំអោយជោគជ័យធ្វើឲ្យក្រអឺតក្រទម ហើយកុំអោយការបរាជ័យធ្វើឲ្យអស់សង្ឃឹម។ ទាំងពីរគឺជាផ្នែកមួយនៃការរៀនសូត្រ។

យើងមិនត្រូវរង់ចាំចំពោះរឿង ដែលយើងមិនដឹងថាកំពុងរង់ចាំដើម្បីអ្វី។ យើងរឹតតែមិនត្រូវរង់ចាំពេលវេលា ធ្វើជាអ្នកបញ្ចប់បញ្ហាក្នុងជីវិតយើងដែ ព្រោះរាល់បញ្ហាដែលបញ្ចប់ដោយពេលវេលា វាតែងតែកើតវិញម្តងទៀតនៅពេលដែលសមស្របជានិច្ច

មិត្តភាពពិតប្រាកដមិនមែនវាស់តាមការនៅជិតគ្នាទេ ប៉ុន្តែតាមគុណភាពនៃការយកចិត្តទុកដាក់។ មនុស្សខ្លះអាចនៅជិតយើង ប៉ុន្តែមិនយល់ដឹងយើងពិតប្រាកដ។ ការសាកលបងពេលវេលានិងស្ថានការណ៍លំបាក នឹងបង្ហាញថាតើនរណាជាមិត្តពិត។

ជីវិត​ខ្ញុំ​ឯកាក៏ធ្លាប់​ ឈឺចាប់​ក៏ធ្លាប់​ ក្តៅរងារក៏ធ្លាប់​ យំរហូតគេងលក់ក៏ធ្លាប់​ ញញឹម​ក្លែងក្លាយ​ក៏ធ្លាប់​ តែខ្ញុំ​នៅតែរឹងមាំ​ ព្រោះខ្ញុំស្រឡាញ់ខ្លួនឯង​ ទេីបខ្ញុំទ្រាំបានគ្រប់យ៉ាង

រាល់មនុស្សម្នាក់ៗមានសម្ងាត់និងការប្រយុទ្ធផ្ទាល់ខ្លួនដែលយើងមិនបានឃើញ។ អ្វីដែលយើងឃើញគឺតែផ្នែកមួយតូចនៃជីវិតពិតរបស់គេ។ មុនពេលវិនិច្ឆ័យ សូមចេះយល់ និងរៀនសួរសំណួរជាជាងការស្មានតែម្យ៉ាង។

ការឈឺចាប់គឺជាគ្រូបង្រៀនដ៏មានតម្លៃ ទោះបីវាពិបាកទទួលយកក៏ដោយ។ យើងត្រូវរៀនអភ័យទោសនិងបញ្ចេញការឈឺចាប់ ប៉ុន្តែរក្សាទុកនូវមេរៀនដែលបានសិក្សាពីបទពិសោធន៍នោះ។ នេះជាវិធីប្រែការឈឺចាប់ទៅជាប្រាជ្ញា។

ចិត្តនិងចំណោមទំនេរយើងមានកំណត់។ បើយើងកាន់តែរឿងអវិជ្ជមាន នឹងមិនមានកន្លែងសម្រាប់ទទួលរឿងវិជ្ជមាន។ ការលះបង់មិនមែនជាការបាត់បង់ទេ ប៉ុន្តែជាការបើកកន្លែងសម្រាប់អ្វីដែលល្អជាង។

ការដឹងច្រើនមិនមែនតែងតែល្អទេ បើមិនដឹងពេលវេលានិងកន្លែងសមរម្យក្នុងការចែករំលែក។ ប្រាជ្ញាគឺការដឹងថាពេលណាត្រូវនិយាយ ពេលណាត្រូវស្ដាប់ និងរបៀបនិយាយឲ្យមានប្រយោជន៍។ ពាក្យសមរម្យមួយអាចផ្លាស់ប្តូរជីវិតមនុស្សបាន។

ប្រសិនបើអ្នកចង់ផ្តល់ដំបូន្មានដល់នរណាម្នាក់ ចូរដាក់ខ្លួនអ្នកឲ្យដល់បេះដូង ស្ថានភាពជាក់ស្តែងរបស់គេ បើមិនដូច្នោះទេ អ្នកច្បាស់ជាវាយតំលៃខុស ហើយការផ្តល់ដំបូន្មានរបស់អ្នកក៏ខុសដែរ។ ហើយបើបែបនេះវាមិនត្រឹមតែអត់តម្លៃទេ ថែមទាំងធ្វើឲ្យគេស្អប់ទៀត។